پس از آفرینش آدم خدا گفت به او

نازنینم آدم،باتو رازی دارم،اندکی پیشتر آی

آدم آرام ونجیب آمد پیش،زیر چشمی به خدا مینگریست

نازنینم آدم(قطره اشکی زچشمان خداوند چکید(

یاد من باش که بس تنهایم....!!

بغض آدم ترکید،گونه هایش لرزید وبه او گفت:

من به اندازه ی گلهای بهشت....نه....به اندازه ی عرش....

نه...نه..من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من دوست دارت هستم.....!!

آدم کوله بارش برداشت،خسته وسخت قدم برمی داشت...!!

راهی ظلمت پرشور زمین.....

درمیان لحظات جانکاه هبوط،باز بشنید که خدا گفت به او

نازنینم آدم،نه به اندازه ی تنهایی من،نه به اندازه ی عرش...

که به اندازه ی یک دانه ی گندم،فقط یادم باش....

نازنینم آدم نبری از یادم......؟؟!!!!

نظرات شما عزیزان:

ghazale0066

ساعت17:12---6 اسفند 1391

[وب سایت]

salam eshghe khajeamire emroz sate 8 shab konsert dare to shahre ma man az dezfolam ostane khozestan

sadegh@ghazale

ساعت11:32---6 اسفند 1391

[وب سایت]

سالها...

پنهانت کرده بودم

در سبزینه آن گیاهی که در

کالی احساسم روئیده بود

احساسم را کشتم

در هیاهوی نوبری بلوغ

و دچارت شدم در ناهوشیاری تنم

خواستنم ریشه در ابدیت داشت

سالها...

من ندانستم تو

عشق از " گلشن امروز " میخواهی

و بودن از " خوشه الان " میچینی...

ali

ساعت11:14---6 اسفند 1391

[وب سایت]

سلام وبلاگ جالبی دارین
از اونجایی که توی وبتون مطالب قشنگی قرار میدین می خواستیم شما رو به شبکه اجتماعی باهم دعوت کنیم تا دیگران هم از مطالب زیباتون بیشتر استفاده کنند
امیدوارم دعوتمون رو قبول کنید
منتظرتون هستیم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: