من از یک شکست عاشقانه می ایم ، بگذار همه برای این اعتراف تلخ سرزنشم کنند.

شکست نه برای پنهان کردن است و نه بهانه ی پنهان شدن.

میگویند از صبح بنویس ، از آفتاب ومن چکونه از خورشید بنویسم وقتی تمام وقت،بارن پنجره ی چشمانم را شسته است . همه دلشان نفش های مثبت میخواد و ادم های خوشحال ، اما من گمان میکنم این خیلی خوب است که نمیتوانم ادای ادم های خوشبخت را در بیاورم . بی ستاره ام وزرد با طعم معطر پاییز ، که حضورش تنها معجزه ی لحظه های تنهایی من است .

قیمت وفا گران تر از آن بود که بهانه ی دوست داشتنی زندگیم از عهده ی داشتنش بر آید .

سقف اعتماد تعمیری ست ، مدام چکه میکند ، آغوش ترانه ها همچنان از عطر تن او باید پر باشد خالیست ، نمیتوانم باور کنم نه رفتنش ونه ماندنش را .

مهم نیست تمام سرزنش ها را میپزیرم به بهانه ی تولد حقایق غم انگیزی که درد را به درد می آورد وآتش را می سوزاند.

این دل دیوانه همیشه یک پادشاه مغرور داشته است ، اگر ترانه ها ثمره ی تخیل بود به جنون نمی رسید ، اعتراضی نیست کسی که به او نمی رسد به جنون رسیده از او راضی ست .

خلاصه غم سنگینی ست اگر سر نخواستن دلی دعوا باشد . اما همیشه حق با برنده ها نیست ، می شود در عین بازنده بودن سر بلند بود و او را از کوچه پس کوچه های دنیا گدایی کرد .

قرار بود حقیقت را بگویم سخت ست ، بی علاج ست ، دانستنش آدم را کم کم میکشد ، گریه شبانه می آورد ، اما همین است خبر کاملا ناگوار و واقعی ستاون یکی را جز من داشت .

سکوت میکنم تا به خاک سپردن آخرین خاکسترهای آرزوی برباد رفته اما آبرومندانه باشد ، گریه میکنم باشکوه ، مثل اقیانوس ، بلند مثل اورست ، او نمی شنود ونمی داند که ماه،خوشبختی مشترک همه ی ستاره هاست.

یک سوال کوچک می ماند برای پرسیدن از کسی که بی پاسخ ترین سوال فکر آشفته ی من است :
چیکار کرد این دل سادم که از چشم تو افتادم ؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: